ik kom tijd te kort. de wereld in mijn hoofd breidt zich uit en ik blijf maar reizen met een onmetelijke horizon uitgestrekt voor mijn voeten. de woorden sparen zich op om heel binnenkort langs mijn vingers naar buiten te vliegen.

bijna. bijna… 

vandaag ben ik een winner. ik vond werk! ik had nooit gedacht dat het me zo snel zou lukken, maar kijk, na twee weken gewroet en gesnuffel om mijn lange lichaam hier thuis te laten voelen, heb ik een job én het vooruitzicht op een probleemloze integratie in de absurditeit van het mensdom.

waar ik vandaan kom, vloeit alles in elkaar over, in een niet aflatende stroom van kosmisch levensstof. kleuren bestaan er niet omdat de kleurelementen elkaar in een razendsnel tempo achterna gaan. de kunst bestaat erin om in die transformerende lichtdeeltjes te kruipen en te zwelgen in het sterrenzilver of het verlaten nachtblauw. ik vermoed dat de combinatie van zintuiglijke waarnemingen en intense emoties die je als mens ondergaat, het meest lijkt op het introspectieve schouwspel van de kleurenjacht, waar ik overigens erg aan verknocht was.

hier niets van dat alles. om te kunnen overleven, moet je geld verdienen. en om geld te verdienen, moet je gaan werken. dag in, dag uit. dag in, dag uit. de mens is een systeem dat in een ander systeem draait. pas op, alle radertjes passen goed in elkaar en meestal is het hele gedoe net genoeg geolied om een mensenleven zonder al te veel bizarre catastrofes te laten voorbijglijden. sommigen hebben echter pech. ik ontmoette vandaag nog zo’n personage. de arme man was voor de derde maal in de steek gelaten door zijn vrouw. met de eerste vrouw had hij twee dochters. nadat zij met hun spaarcenten drie tickets naar texas had geboekt en de rest in haar koffer had laten verdwijnen, zag hij zijn kinderen nooit meer. de tweede vrouw had hem een zoon geschonken die hij enkel zag als hij de moeite deed om zijn wagen stiekem aan de schoolpoort te parkeren tijdens zijn veel te korte lunchpauze. de moeder van zijn zoon was nu immers getrouwd met zijn vroegere beste vriend, die hem, tussen haakjes, ook geen blik meer waardig achtte. de derde vrouw tenslotte, de vrouw waar hij naast begraven had willen worden, die liedjes voor hem zong terwijl ze kookte en zacht zijn wang aanraakte wanneer zijn gedachten met crashgevaar rondcirkelden in zijn hoofd, verdween vorige maand. een week na haar raadselachtige verdwijning ging hun gezamenlijke appartement in vlammen op en verloor de man alle materiële herinneringen aan de laatste liefde van zijn leven.

kijk, dat noem ik geen oerkracht meer. dat vind ik meer iets voor een geniepige, jaloerse griekse godin. ik gok op aphrodite. ze wilde hem als minnaar, ze wilde waarschijnlijk dat gestroomlijnde lijf in haar eigen bed en kon het niet verkroppen dat hij een aardse, bevredigende liefde verkoos boven haar illusionaire goddelijkheid. uiteraard spreken we in dit geval over een uitzondering. een uitzondering die opvallend veel pech in zijn strot geduwd krijgt. uit zo’n uitzonderingen ontstaan legendes. in zekere zin kun je dus zeggen dat uit dergelijke uitzonderingen cultuur geboren wordt. niet waar?

ik dwaal af. ik heb werk. het is werk dat ik graag doe want het heeft te maken met taal. en wat is er nu wonderlijker dan taal? wat is er nu wonderlijker dan een reeks woorden die samen iets levend worden en zich bewegen tussen twee personen? ik ben euforisch en zodoende ben ik voorlopig tot niet veel anders in staat dan vrolijk rondstampen in mijn appartementje, rode wijn drinken en sigaretten roken. het is heerlijk, dit mensenleven! toch vrees ik dat mijn intrinsieke aanhankelijkheid me snel parten zal spelen. als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat het nooit lang duurt voor ik me hecht aan aangenaamheden en ooit… zal ik alles achter moeten laten.

in het begin waren er geen woorden. er was alleen een ondefinieerbare leegte. een leegte vol leven dat ik niet kende. eigenlijk zou dat beangstigend moeten zijn en met alle plotselinge kennis die mijn hoofd is binnengestruind, besef ik erg goed dat voor het gros van de mensen deze leegte inderdaad angstaanjagend is. voor mij is het een kwestie van ontleden; ik neem mijn omgeving in oogschouw en bij elke handeling die iemand naar iemand anders toe verricht, druk ik even op de stopknop in mijn hoofd. nog eens. en nog eens.

gecompliceerd. nooit had ik gedacht dat jullie mensen zo ingewikkeld in elkaar zouden zitten. net als elk levend wezen vind ik het moeilijk om een situatie juist in te schatten. en net als de meesten onderschat ik gemakkelijk bepaalde situaties. vooral diegene waar gevoelens mee gemoeid zijn. nu ik als sakura een plaatsje verover in deze stad en me meng in jullie leven, zie ik dat jullie elke keer opnieuw worstelen met dat gegeven, hardnekkiger en hartstochtelijker dan ik me ooit had kunnen voorstellen. dat komt omdat jullie geen scheidingslijn trekken in jullie binnenste. de kern van het menselijke leven bestaat uit wazig licht waarin aarde en lucht, vuur en water een warrige brij vormen. geen scheiding daartussen, geen heldere bel vol vredig genoegen. daarom ondergaan jullie de pijn van on-aardse emoties zo sterk.

bekijk het zo: je huid dekt je innerlijk af. beweeg je hand en zie, nee, voel de botjes bewegen. voel je vingers, hoe ze de zwaartekracht waardeloos achten wanneer je ze van punt a naar punt b beweegt. je lichaam is niet slechts een omhulsel, het is jóu, gematerialiseerd. het is een begrensde projectie van jezelf. waar je huid stopt, stopt je emotie. je kan dat wat je voelt niet zomaar delen. het is geen willekeur. je moet ervoor kiezen. en dat is de mens. een keuze.

misschien moet ik hier nuanceren. toen ik vanmiddag door de stad dwaalde en probeerde me de typische sfeer eigen te maken, stuitte ik op een innige omhelzing tussen een jonge man en een jonge vrouw. ze grepen naar elkaar. zij beet in zijn lip, hij beet terug, ze klauwden in elkaars haar en gaven een hitte af die me verbaasde. ze vonkten in dat kleine donkere straatje en het gevoel dat hun lichaam en geest beheerste, vloog op me af en raakte me vol in mijn buik. hier werd duidelijk gedeeld, zou dat het overstijgen van zichzelf zijn? dat vroeg ik me af terwijl ik geschrokken enkele stappen achteruit deed. er zat een vuurbal in mijn lijf, ter hoogte van mijn maag. ik voelde me een beetje misselijk. aangevallen. ik begreep alleen niet waarom mijn lichaam niet wilde dat de aanval werd gestaakt.

maar goed, de ontdekkingen in deze wereld liggen te wachten tot ik ze van de grond raap of uit de lucht pluk en de rillingen die mijn huid deden samentrekken, zijn een gewaarwording die ik later van dichterbij zal bekijken. ik zal mezelf eraan moeten herinneren dat structuur hier niet als zodanig geldt. mensen zijn wezens gebaseerd op het maken van beslissingen, toch ontsnapt er constant wilde energie die levens boetseert naar de normen van de hoogste bieder: het lot, oftewel de oerkracht.

in het begin waren er geen woorden. nu sluipen ze de kamers van mijn hoofd binnen. sommige geruisloos en geniepig, andere stuntelend en vallend. brekend. ze verzamelen zich, kriebelend en wringend. ze wachten op het juiste moment. ze wachten. op jou.

haar naam is sakura. ze spint als een poes wanneer de zon naar haar lacht. ze wikkelt zich om je heen als je haar zacht aanraakt en bijt als je haar laat gaan. zij is maar half van deze wereld, toch kent ze ons beter dan wij zelf doen.

haar naam is sakura. haar gedachten zijn vloeibare elementen die steeds weer in elkaar overvloeien. daarom overziet zij verhalen van mensen. daarom begrijpt zij.

haar naam is sakura. zij is nog jong en ze heeft lief. zij is maar half van deze wereld, toch weet ze perfect hoe ze dat moet doen. ze kijkt met haar grote ogen naar buiten en naar binnen, ze voelt. en spint, spint als een poes wanneer de zon haar omarmt.